ÖZEDÖNÜŞ

Çok teşekkür ederim Hayati Hocam. Bu blogta bir yazımın olmasına vesile olduğunuz ve düşüncelerimi gün yüzüne çıkarma fırsatı verdiğiniz için...

Ben, hocamızın 2004-2008 yılları arası Süper Lise öğrencisi Rukiye Özgan. Tabi o zamanlar soyadım böyleydi ve bir de Süper Lise vardı! :)

 • Gençtim. :) Hayatımın en güzel kesitlerinde; hayallerimle arkadaşlarımla sandığımdan (şimdi anlıyorum) daha kolay bir hayat yaşıyordum. Şimdi ise evliyim ve 2.5 yaşında dünya tatlısı bir kızım var. Zaman tüm hızıyla ilerlerken yaşım arttı, kaygılarım da...

Sorumluluklarım ve önceliklerim değişti...

Küçücük bir can yetiştiriyordum, fedakarlık yapmalıydım. Aman ona bir şey olmasındı. Aynı zamanda iyi bir eş, okulda bekleyen yavrucuklara da faydalı bir öğretmen olmalıydım!..

Eve gelip soru çözmeli, haftasonu gezmeli, sosyal medyadan da uzak kalmamalıydım. Kızım bugün dengeli beslendi mi, yeni çıkan oyuncak da alındı mı tamam!..

Peki sen nerdesin Rukiş? Sen, bir lunapark gibi sürekli eğlendiğin, rengarenk ışıkların, gürültülü kalabalığın arasında nerdesin? Özüne dönmen için miniminnacık bir virüsün koskoca dünyayı ele geçirmesi mi gerekliydi? Niye unuttun ki var olma sebebini? Dünya telaşındaki gayretin, özgürce aldığın bir nefesinin şükrünü sana ne çabuk unutturdu?

İşte şimdi evimdeyim, kendimleyim. Ekmek bile yaptım biliyor musunuz? İçinde bulunduğumuz çağda tüketmeye o kadar alıştık ki. Ekmek yapmak garip geldi biliyor musunuz? Çok tükettin be Dünya, şimdi vakit üretme vakti!

Binbir zorlukla aldığımız ev, ilk fırsatta kaçtığımız, durulmaz bir yerdi. Neden duralım ki ev öyle bir yer miydi? Çok gezdin be Dünya, şimdi vakit evini yuva yapma vakti!

Doğa temizlendi, dinleniyor. Duydunuz mu? Venedik'te şehir içindeki kanallara balıklar gelmiş. Ne çok boğduk çevreyi! Şimdi doğa nefes alıyor.

Paramız varsa her şeyi yaparız sandık. Alırız, gezeriz, yaparız. Hani nerede? Virüs bize eşitliği öğretti. Paramız artık işe yaramıyor. Abartılı bir tüketim yok artık. Kıskançlık yok, gürültü yok, suç oranları azaldı. Kibir, ego sokaklardan çekildi.

Bazen seviniyorum bile çünkü "ben, ben, ben" demekten "biz" olmaya geçtik. İnsanlığa faydalı olmak hiç bu kadar kolay olmamıştı galiba. Evde kaldıkça herkese iyi geliyorsun unutma.

Ha birde ben özlemeyi hatırladım. Her an her şeye ulaşabileceğimi sandığım şu modern dünyada dokunmadan sevmeyi, kavuşamadan özlemeyi öğrendim.

Amerika, Peygamberimizin hadisini yayınladı. Almanya'da İspanya'da açıktan ezan okundu. İtalya'da namaz kılanlara gayrimüslimler eşlik etti. Onlar bile fark etti. Hadi güzel kardeşim şimdi sen de Allah'ı daha çok hatırla. Af ve mağfiret dile.

Ben mi? Kendimi dinliyorum, düşünüyorum. Virüsten korkuyorum evet hem de çok korkuyorum. Ama hala vaktim varken, nabzım atıyor ciğerlerim soluyorken tek çarem olan Allah'a sığınıyorum. Dua et, şükret. Belki de bu son ders! Kitap oku, merak ettiklerini öğren. Ve sevdiğine sevdiğini söyle. Sağlık ve selametle...

Rukiye Azkeskin