AYŞE TATİLE ÇIKSIN

Tarih hocamızdan bu sözü ilk kez duyduğumda çok şaşırmıştım! Kıbrıs harekatının parola sözüymüş! Konu ile ne alakası var, açıkçası ben de bir an bocaladım ama sonra kurdum ilişkiyi!..

Evet, virüs parolayı patlattı ve Ayşe tatile çıktı. Yani doğa kendini dinlenmeye çekti. Çok yoruldum, tatil benim de hakkım dedi. Kendisini anormal derecede yoran ve yıpratan biz insanların elinden ancak bu şekilde kaçabildi! Bizi hapsetti, kendisi sahillerde güneşleniyor şimdi...

Bizi karışık bir akılla baş başa bıraktı. Siz de öyle misiniz bilmiyorum ama benimki öyle…

Artık düşünecek  çok zamanım var ama ne düşünmeliyim tam olarak bilmiyorum. Bazen öyle bir zaman geliyor, en kötü senaryolar baştan sona boy gösteriyor aklımda! Ama hemen yine Tarihe bakıyorum. Acaba Ayşe'den ne haber var?.. Artık Ayşe, dünyamız oluyor dememe gerek yok diye düşünüyorum. Ayşe, bu yaşadığımız salgını, ilk kez yaşamıyormuş meğer! Bu zamana kadar ne salgınlar atlatmış Ayşe. Ya da kim bilir kaç kez tatile çıkıp, güneşlenmiş doyasıya?..

Hem insan Ayşe'yle bu kadar savaşır, Ayşe'yi bu kadar pervasız, plansız, kontrolsüz kullanır da Ayşe'nin canına tak etmez mi hiç! Sabır taşı olsa çatlar bile...

Bazen de içinde bulunduğumuz duruma rağmen, iyi şeyler de düşünebiliyorum.
Ayşe'nin kendini iyileştirdiğini duyuyorum. Hatta ozon tabakasındaki deliğin küçüldüğüyle ilgili bir haber okuyorum. Atmosfere salınan gazlar azalmış, balıklar artmış, ses-hava-ışık kirlilikleri azalmış…

Kapanan veresiye defterleri, toplanan bağışlar, birlik beraberlik ve kaynaşma… Galiba Ayşe, kafamıza vura vura değil ama kafamızı evlere göme göme insan olduğumuzu hatırlatıyor bize...

Hem o kendine zaman ayırıyor, hem de bizim kendimize zaman ayırmamızı sağlıyor. İnsan ona zarar vermeyi azalttığında, o da kendiyle ilgilenmeye başladı, makyajını tazeledi. Cilt maskesini taktı ve cildini yeniledi. Özellikle büyük şehirlerde daha temiz hava çekti ciğerlerine. Yerlerde sigara izmaritleri ve çöpler yerine çiçekler var baksanıza. Sizce de Nisan yağmurları daha temiz yağmıyor mu?

Siz neler hissediyorsunuz şu an mesela? Korkuyor musunuz ya da kendinizi güçlü tutup her şeyin geçeceği umuduna tutunarak geleceğe kucak açabiliyor musunuz?

Ben korkuyorum biraz. Hatta belki biraz da değil. Ama yine de hayal kurmaktan vazgeçmiyorum. Çünkü eğer yaşayabiliyorsak, dimdik olmasa da bir şekilde, bizi ayakta tutan hayallerimiz var. Ben hayallerime tutunuyorum. Tarih dedim, Ayşe dedim, Tatil dedim, Makyaj dedim, Maske dedim...

Evdeyiz! Hayal kurmak için güzel fırsat. Biraz gerçeklerden uzaklaşıp, mutlu toz pembe hayallerle; biraz gerçeklerle yüzleşip, üzgün panik ve endişeli bekleyişlerle hayaller kuralım. Evdeyiz ya, bir de zorunlu olarak evdeyiz ya. Onun bile insana yük olduğunu anlıyoruz değil mi? Sıradan eylemlerimizi özlemek de varmış meğer!

Zorunluluklar insana hep zor gelmiştir. Onun için bu süreci evde olmak zorundaymışız gibi değil de, kendi isteğimizle verdiğimiz bir ara gibi düşünürsek bu süreç belki de daha kolay olur herkes için.
Koşuşturmaya verilmiş bir ‘ara’,
Yorulmaya verilmiş bir ‘ara’,
Bir şeyleri yetiştirmeye verilmiş bir ‘ara’,
Kendimize verdiğimiz bir 'ara',
Ailemizi, kendimizi tanımak için verdiğimiz bir ‘ara’ gibi değerlendirmeliyiz. Bırakmalı ve dönerse bizimdir deyip, olacakları izlemeliyiz biraz.

Evlerimizde her zaman çıkan o çatışmaları apar topar rafa kaldırmak yerine, fırsattan istifade derine inip kökten halletmeliyiz belki de.
Hatta bizler de doğa gibi, pardon Ayşe gibi, kendimizi iyileştirmeliyiz. Bizim de ihtiyacımız var buna!

Ayşe sen tatili uzatsan da, bitirsen de biz seni çok seviyoruz. Senin değerini çok iyi anladık. Sen yine de tatili yarıda kes, ne olur Ayşe?

Sudenaz Şahin