HAYATIMIZ KİRA

Öncelikle Allah'ın selamını vererek satırlarıma başlamak isterim. Satırlarım gönlünüzde karşılık bulursa, ki inancım odur, o zaman muhabbet etmeye başlamışız demektir. Hedefime ulaştığımı düşünerek, “Muhabbetime hoş geldiniz, hoşça vakit geçiriniz…” derim. Aksi halde başarıya erişememişsem, bu defa okuyanlardan helallik dilerim. Çünkü zamanınızdan, ölçüsü izafi olan, bir süre almış olacağım. Zaman demişken ne kadar da hızlı akıp gitmekte değil mi? Hani büyüklerimizden sürekli duyduğumuz bir söz vardır: "Misafir gelecekmiş gibi evini, ölüm gelecekmiş gibi kalbini temiz tut!"

Hayatımız başlarken kulaklarda ezan sesi, son bulduğunda ise bu ezanın namazı. Aslında ne kadar kısa ve sonu belli olan bir öykü... Ya öyküden sonrası?

-Neden bu öfke ve hırs?
-Mal ve mülk aşkı, neden zihinleri bu kadar dolduruyor?
-Sözler vicdan mahkemesinde karara bağlanmadan neden dilden dökülüyor?
-Kalplere kara lekeler neden kolayca silinecekmiş gibi karalanıyor?
-Nerede milyonlarca yıl önce yaşamış zengin görünümlü fakir insanlar? Servetlerinin ne kadarını götürebilmişler ebediyete?
-Şu evlere bir bakalım bizden önce ki sahiplerine, acaba kaç kiracısı oldu?

Bizler de bu dünyada kiracıyız aslında!.. "Sahibinin" izniyle ve çoğu zaman kirasını ödemediğimiz halde kiracıyız bu dünyada… Ev sahibi bizi evinden hiç çıkarmıyor ve hiçbir zaman “Kirayı ne zaman getireceksin?” diye baskı da yapmıyor!

Nedir bu kira?

Akıllara hemen namaz, oruç, zekât … kısacası çok önemli olan ibadetlerimiz geldi değil mi?
Yani namazı kıldığımızda, orucu tuttuğumuzda, zekâtı verdiğimizde kiramızı vermiş ve sorumluluğumuz ortadan kalkmış varsaymaktayız kendimizi değil mi? Ya paramızın değeri sandığımız kadar değil ve kirayı ödemeye yetmiyorsa!

Ne yapacağız? Nasıl kalkacağız bu yükün altından? O kirayı asla ödeyemeyeceğimiz ve o yükün altından asla kalkamayacağımız şuurunun bilincine ve samimiyetine nasıl ulaşacağız?


Bitiş noktasına varır mıyız bilemem ama karınca misali bir çabamız olsa ne güzel olur?

Bu kısacık öykünün başrolünde iyi karakter olmayı seçebiliriz. Kalbimizi temiz tutabiliriz. Peki, bunu nasıl yapacağız? Yani kalbimizi nasıl temizleyeceğiz?

Formül basit aslında, her şey “ben” ile başlıyor.

Özümüz ve sözümüzün bir olmasıyla ilk adımımızı atabiliriz.
Nasıl yani? Faizin çok kötü bir şey olduğunu biliyoruz ama bankada faizde olan paralarımızı görmezden geliyoruz. Namazı kılıyoruz fakat amacına uygun davranıyor muyuz? Dil ile gönül Kâbe’sini yıkmayı göze alabiliyoruz. Sonra kara lekeler eklenmeye başlıyor kalplere! İşin garibi hem kendi kalbimize, hem de karşımızdaki insanın kalbine! O zaman birbirimiz hakkımızda olumsuz düşünmeye başlıyoruz.

Oysa samimiyet nedir?  Kısa olan hayatı berrak ve sevgi dolu kalple yaşamak...

Ve bir gün geçmişe dönüp baktığında güzel hatıralar, mutlu dünler biriktirdiğine şahit oluyorsun! Anılara dalarak değerli bir öğretmeninin dersini, tahta sıra üzerinde çizilmiş resimlere bakarken hayallere dalarak dersi dinlediğini hatırlıyorsun. Bugün öğretmen olsam dahi bir bakmışım yine o değerli öğretmenimle hayatımı kesiştirebilmişim! O çok değerli öğretmenimin takdire şayan çalışmasına, kendi çocuğumun “agu, buu, agu duu” sesleri arasında bir satır da ben ekliyorum!

Minik bebeğimin sesleri ile hatıra ve anı hayallerimden gerçek dünyaya dönüyorum. Yani kiracı olduğum ve kirasının ne kadarını, hangi makbul ölçüde ödediğimi dahi bilemediğim evime dönüyorum. Hakkını verememe mahcubiyeti içinde ama samimi gayrette olmamın ve “Ev Sahibim”in sonsuz merhametine güven duyma huzurumun sıcaklığı ile yuvama dönüyorum. Buradayım, evimdeyim. Evimin nerede olduğunu biliyorum. Kiracı olduğumu da asla unutmuyorum!..

Bu vesileyle hayatımda önemli dokunuşları olan tüm öğretmenlerimi de sevgi ve saygı ile anıyorum.


Sonu belli olan bu öyküde özü ve sözü bir olan, kalbi temiz ve kalpleri kırmayan en önemlisi ebediyet sayfalarında Cennet ile ödüllendirilen insanlardan olmak duasıyla...

Recep ARMUTCU