DOKUNMA!

Sadece başlığı okuyup şöyle gözlerinizi kapatın ve bir müddet dinlenin. Beyninizi dinleyin, zihninizi okuyun ne olur! Hiç acele etmeyin. Bu benim kısa bir ricam olsun sizden!

Acaba ne anlama geliyor bu başlık!..

Belki bir şey yapmaya yeltendiğin anda duyduğun engel sözcüğü idi. Belki bir duyu idi, dokunarak hissetmeni isteyen! Belki yediğin içtiğin bir gıdanın sağlığına iyi gelmemesi, midene dokunması idi! Ortaya karışık yaptım, seç beğen al gibi...

Benim için öyle değil! Çok farklı bu başlık benim hissettiklerim için. Somut bir şeye benzemiyor. Yakalayamıyorum onu. Tam olarak anlatamıyorum da soyut deyip geçiştirmeye de dilim varmıyor! Ruha dokunmak desem belki ancak anlatabilirim diye düşünüyorum ve bilmiyorum kaç kişinin duygularına tercüman olacağım ben?

Ne tuhaftır değil mi insanları tanımadan da yazdıklarıyla, yaptıklarıyla sizin ruhunuza dokunduklarını hissetmek?..

Bir kitapta, dinlediğiniz bir müzikte, incelediğiniz bir tabloda.. Sanat ve sanatçıyla yüzyıllar sonra tanışma hikayeniz de aslında bir nevi hayranlıktır. Yazarı/sanatçıyı, okudukça/dinledikçe/inceledikçe hayran kalırsınız. Hayran kaldıkça da hep ilginiz o kişi/eser üzerinde yoğunlaşır...

Bizim de Hayati hocamla tanışma hikayemiz bu bahsettiğim hayranlık hikayesinden esinlenilmiş gibi sanki...

Bir meslektaşımın önerisiyle, modern çağın iletişim kaynağı Sosyal Medya üzerinden takip etmeye başladığım Hayati hocamın her yazısı, beni heyecanladırmaya başlamıştı adeta.

Tanımıyordum. Ama bu mecradan tanışıyorduk artık. Tanışmak, sohbet etmek istedim kendisinin genç bir meslektaşı olarak, ben de varım ve birlikte daha güzel projelere imza atarız hocam demek istedim. Fakat hayat mı dersiniz ihmalkarlık mı bilinmez? Adını siz koyun bir türlü bir araya gelmeyi başaramadık. Sonra dedim ki Moneradan Yolculuk Hikayeleri’nde buluşalım yazılarımla! Oradan birlikte ışık tutalım... Serüven burada başlamışken buradan devam etsin istedim.

İlk diyalog böyle duru ve sade olsun...

O halde; Merhaba çok değerli hocam.

Bu da benden Moneradan Yolculuk Hikayeleri’ne gelsin!

Bir Öğretmenden Henüz Tanışmadığı Öğrencisine Mektup.

HASRET

Merhaba adını bilmediğim mutluluk... Sana olan kavuşma hikayem oldukça zor ve dolambaçlı yollara denk geldi. Hala da bitmeyen bu uzun yollara devam etmeye olan inancım bir gün bile eksilmedi. Senin ruhuna işleyebilmek belki de mesleğime  olan saygımı her şeyin üzerinde tutmama sebep oluyor...

Yıllar sonra sende bıraktığım eşsiz sevgiyi, çocuklarına anlatabilme düşüncesi bile benliğime var gücüyle cesaret ve güç veriyor. Daha çok ben oluyorum, daha çok istiyorum sana kavuşmayı... Çünkü biliyorum bir çocuğun, adını asla unutmadığı öğretmeni, "sınıf öğretmenidir."

Tozlu sıralar, sobasını yakmayı bile belki senden öğreneceğim sınıflar. Laf aramızda hiç soba yakmadım, bir iki tüyo verirsen beni çok önemli bir sorundan kurtarmış olacaksın küçük prens/es...

Unutma ki öğrenmenin yaşı yoktur. Bana yaşadığın, hiç bilmediğim o memleketi öğreteceksin sen; ben de sana o memlekete nasıl faydalı bir birey olman gerektiğini...
Sana söz veriyorum çocuk bir gün kavuşacağız! Belki kavuşmak dediğimiz o mutluluk çok uzun bir yolun sonundadır, belki çok kısa ama bilmiyorum. İnanıyorum ki bu bir gün gerçek olacak ve hasret bitecek. Sen hayal olarak kalmaktan çıkıp adınla soyadınla karşımdaki sırada gözlerimin içine bakacaksın.

Görüşmek dileklerimin en yakın zamanda olmasını temenni ediyorum.

                                                       Öğretmenin...



Kübra Çevik