YUDUMLADIM

Yurdumun, şehrin gürültüsünden ve hengamesinden uzak duran pansiyonumun penceresinden bakakalmışım yine. Hayallerimi yudumlamak için...
Sıklıkla yapardım bunu. Evimi, ailemi, kardeşlerimi hatırlardım hep...

Aaa bir de ne göreyim! Hastane de karşımızda ve ıssız, sessiz kendi iç dünyasına çekilmiş gibiydi... Sanırım sınıflarım yükseldikçe, yurdumu evim gibi görmeye ve başka güdüleyici şeylere dikkat sarmaya başladımdı artık...

İşte o hastanede bir doktordum ben artık, hayallerimde! Ve o hayalleri gerçeğe dönüştürmeliydim...

Hastanede ölümün en sessiz çığlıklarını da duyuyor, doğumun sancılara giyinmiş en sesli iniltilerini de...
Evet kilit nokta da burasıydı. Doğum ve ölüm. Başlangıç ve bitiş. Ya da bitti sandığımız bir başlangıç! Ölümden doğuma, doğumdan ölüme doğru, sarmal DNA merdiveniydi sanki hayat!

Ben o karşıda gördüğüm hastanenin koridorlarında beyaz önlükle, boynunda stetoskopla yol alan, "acil"inde hasta muayene eden doktor olarak doğacağım; penceremin önünde öldürdüğüm hayallerimden... Eğer bir yaşam doğarsa, hayallerden; varsın ölsündü o hayaller. Yoksa gerçekleşene kadar yaşamalıydı hayaller...

Başka, başka da var elbet! Hayatın diğer kesitlerini de gördüm bu pencereden! Kanser bir kızın hayata tutunuşunu, dökülen ama var kabul ettiği saçlarını ayna karşısında tarayışını...
Ayağı alçıda, bacağı askıda bir çocuğun futbol oynama hayallerini...
Fişini çekin artık. Daha fazla acı çekmesin benim yavrum, diyen annenin acımaklı, onay cümlelerini...
En sevdiğini, buradan uğurlayan insanları da gördüm. "Allah'ım sen onu bize bağışla." nidalarıyla semaya açılmış elleri de...

İçinde bir ömür, bir hayat saklayabilen ve aynı zamanda ölümü de barındırabilen mekanlarmış hastaneler!
Ben hayallerimden umuda yelken açmıştım artık. Ben sevgi, şefkat, sevinç, mutluluk, hüzün ve kederlerin iç içe geçmiş olmasını seviyordum zaten. Benim hayallerim, ölümden doğum diriltti bu gün içimde.
Doktor olacağım, kaçarı yok bunun...


Ezgi Gödek