GEÇİŞ

Geçişler...
Duygularım umarsız, duygusuzluklarım duyarlı!
Umutlarım direnişte, umutsuzluklarım ütmek ister.
Huzursuzluklar sendromda, huzurum aya aşık.
Güneşim ayı kıskanır, kendini unutmuş.
Ben de ebedi değilim, ama ebedi geçişler içindeyim!

Huzursuz...
Bir huzursuzluk ki, içimi saran!
Bir umutsuzluk ki, beni avuçları arasına alan.
Erimiş yüreğim ki, umutsuzluğun parmakları arasından akan.
Ruhum ki, sonsuz mutsuzluğa teslim olan.
Bir huzursuzluk ki, bedenimi alıkoyan.
Huzursuz bedenim ki, duygusuzluk kafesi içinde kalan...

Duygusuz...
Sevgiden yoksun, neşeden uzak!
Hayat kitabımın üzerine kapanmış son kapak.
Ne tuhaf, sayfalar hep temiz, hep ak.
Duymamış mı hiç kahkaha, bu kulak?
Düzelmemiş mi bu adımlar, hep aksak?
Belki güneş vardır, bir yukarı mı baksak?...

Güneş...
Kimine göre yakıcı, kimine göre eziyet!
Oysa, onun boyadığı maviyi görmek değil mi meziyet?
İnsanın hayata ödediği en büyük kefaret!
Bakıp da göremeyen, o iki parça et!
Güneşten korunmak için büyük bir gayret.
Oysa, onun ışıklarında değil mi ebediyet?

Ebedi...
Kimse görmeyecek maviyi, ruhum gibi kayıp, ebedi.
Sayfalarım boyanmayacak, beyaz kaldı, ebedi...
Ruhunu kaybeden bedenim huzursuz, ebedi.
Huzursuzluk bırakmayacak beni, mahkumum ebedi.
Geldiği yeri unutan ruhum kayıp, ebedi.
Gittiği yeri bilmeyen ruhum kayıp, ebedi...


Beyza Nur Akgül