BENİM TORUNUM GRAL ULAN!..

 

(Sahne 1.   Kezban Hanım, eşi Macit Bey, oğlu Ömer Berke, Kızı Nilay Sude. Nilay Sude dışındakiler evdelerdir.)

—Zırrrrrrr!....

—….?

—Zırrrrrrr!.... Zırrrrr da zırrrrr zırrrrrrrr!

Kezban Hanım  —(Afyonu patlamamış, boğuk bir ses tonuyla) Aloo… Efendim?..

Nilay Sude— Alooo, anne, anne beni duyuyor musun?

Kezban Hanım  —Duyuyom Nermincim, duyuyom; söyle gızım.

Nilay Sude—Müjde Anne, müjde!...

Kezban Hanım   — Ay Nermin, ne müjdesi gız. Zabah zabah. Bismillahirrahmanirrahim.

Nilay Sude— Ay anneciğim, âlem adamsın, müjdenin saati mi olurmuş.

Kezban Hanım   — Napıyım, saat zabahın on buçuğu. Uyuyordum. Biliyon dün Kanal 77’de dizim vardı. Onu izledim, sonra diğer ganallarda aynı saate denk gelip de izleyemediğim dizilerin özetlerine bahdım. Napıyım güzelim? Füsunnarınan günümüz var gine. Onlar diziden falan bahsettiği zaman ben gıyıda köşede sap gibi galıyom. Cahil cahil oturuyom, guççük düşüyom gız! Kultürsüz diyorlar sona bana.

Nilay Sude—Haklısın ama…

Kezban Hanım   —Dinne şindi beni. Dün gece “Aşk Gapıdan Girince”de ne oldu, biliyon mu?

Nilay Sude—Ne oldu ya, ben bakamadım dün. Uyuyakalmışım. Biliyosuuun bütün gün iş yerinde pestilim çıkıyo.

Kezban Hanım   —Görkem varıdı ya, hani şu esmer, galıplı, yahışıhlı oğlan. Hani çoh efendi, terbiyeli çocuh diyoduh ya ikimiz de geçennerde...

Nilay Sude— Eeeee…

Kezban Hanım   —İşte o, Tülün’ünen ilk kez goz goze geldi. Böööyle on dakga falan bahışdılar. Öpüşecekler diyi yüreem hopur hopur oynadı, ödüm goptu gız. Bir elimde gumanda, bi yandan baban gelir de başıma gahar diyom. Neyse oğlan öpmedi hele ki. Neme lazım, günahlarına ortah olmam. Dur bi, Görkem sonunda Tülün’ü yemeğe çağırdı, yaaa!... Emme Tülün gararsız…

Nilay Sude—Ay, çok heyecanlı ya… Ama iyi de geçen bölümde Görkem Pelin’le birlikteydi. Çok seviyorum falan diyodu.

Kezban Hanım   —Gızım ne gadar apdalsın! O, üç bölüm önceydi. Ben bile bu yaşda biliyom be!..  Pelinin gonnü zati İlker’deydi ya hep.

Nilay Sude—Valla helal olsun anne sana ya, Yutup’dan falan bakarım ilk fırsatta.

Kezban Hanım   —Of, en heyecannı yerinde bitdi ya… Canım çoh sıhıldı. Sona diğer dizi özetlerini falan seyrettim. Bahdım, zabah namazı yahındı, namazımı gılıp yatdım. Çoh yorgunum, hadi söyle şindi müjdeni,beni telefonda bekletme gızım, günah...

Nilay Sude—Ay anne ya, konuşturmadın ki bir beni. 

Kezban Hanım   —Hadi gızım söyle, uyhumu…

Nilay Sude— Sıkı dur, açıklıyorum.

Kezban Hanım   —Çatlatma Allah rızası için ya!...

Nilay Sude—Hastaneden biraz önce çıktım. Tam beş buçuk haftalık hamileyim.

Kezban Hanım   —Ah gerçek mi?... Allah’ıma şukürler olsun. Suzannar çatlasın şindi. Pis gadın. Geliniyinen oğünüp duruyordu. Bize nisbet yapıyordu, bundan sona görür o.

Nilay Sude—Evet ya, kendini beğenmiş Ayten, durmadan bana hava basıyordu kız anne ya!... Neymiş, kendisi çocuk da yapmış, kariyerde. Ben daha doğru dürüst kariyer bile yapamamışım.

Kezban Hanım   —Valla gızım, memur oldun, üç yıl oldu, mayış başına geçdin çoh şukür. Gine de yaranamıyon millete. Gözleri kor olasıcalar, uğraşıyorlar biziminen.

Nilay Sude—Sen dur anne, şu çocuğu doğurup hemen vereyim bakıcıya; görsün bakalım o Ayten bozuntusu; yüksek lisansı, doktorayı, akademisyenliği…

Kezban Hanım   —Hahlısın gızım, ne diyecedim. Dur şimdi. Çocuh işi de tamam. Hiçbir eksiğin galmayacah şukür. Rabbime na gadar dua etsem az. İki gün sona Haçça’lar bize gelecek güne. Dedigoducu gadındır, iş güç bek bilmez. Gocasına üç günnük yemekleri ısıdır falan ama iyi gadındır Allah için. Gerçi Guran’ı senin benim gibi tecvitli falan ohuyamıyor, sesi de pek güzel deel; amma neydek olsun. Beraber Yasin ohuyah yeni doğacah torunum için. Hem sevabolur, hemi de hamileliğin golay geçer.

Nilay Sude—Tamam anneciğim, dua et bana… Ay, inanamıyorum, anne oluyorum beeen!.. Yihhhuuu!...

Kezban Hanım   —Dur gızım, yavaş ol, hoplayıp zıplama; bişiy mişiy olur Allah gorusun. Bundan sona besmelesiz sohağa adımını falan atma. Hadi başga zaman görüşek canım gızım.. Uyhum falan da gaçtı zati. İyi ki aradın, Allah senden razı olsun. Daha gün için hazırlıh yapmam ilazım.  Mendebur Goncalar falan da gelecekler güne, biliyon onlar dohuz on çeşit çıharıyo önümüze. Neme lazım, mahcup olmayah.

Nilay Sude—Tamam anneciim. Allah kolaylık versin sana.

Kezban Hanım   —Sana da guzel gızım benim. Rabbim yardımcın olsun işallah.

Nilay Sude—Öptüm anneciiim, baay!...

(1. sahne biter)

 

(Sahne 2. Birkaç hafta sonrasının akşamı. Anne Kezban Hanım, baba Macit Bey, oğulları Ömer Berke. Vakit akşam. Evdelerdir.)

Ömer Berke — Anne, benim çoraplarımı gördün mü? (Etrafına bakınarak) İki saattir arıyorum, bulamadım.

Kezban Hanım   —Şimdi bahamam oğlum, vallaha yemek hazırlıyom. (Mutfaktadır.)

Ömer Berke —Baba, annemi görüyo musun ya? Şimdi bakamam diyo.

Macit Bey—(İzlediği TV’den gözlerini oğluna çevirir.) Napıyım oğlum, çıhar illa ki bir yerden. Kezban şu çocuğun çoraplarına bahsana ya!...

Kezban Hanım   — Macit bilmez gibi gonuşma şimdi. Birazdan gelirim. Azıcık sen bah… Bosdan gorhuluğu gibi oturanaca gah, bul da ver çocuğa.

Macit Bey — Tamam, oğlum; bahah bari. En son nereye çıhardın?

Ömer Berke — Baba aptal mısın ya, onu bilsem zaten size sormam. Biraz önce akşam namazını kılmak için abdest almıştım. Sonra baktım ki yok.

Macit Bey — Allah Allah, hep bu gadının işleri. Belki gotürüp gine makineye falan atdı. (Ömer Berke’ye dönerek) Oğlum, senin dersin yoh muydu, ne çabuh bitti? Bu acelen ne? Nere gideceen ki?..

Ömer Berke — Baba, aklının yetmediği şeylere karışma sen ya! Fizikten tam üç tane test çözdüm. Beynim yandı. Bu şartlarda okumak kolay mı sanıyosun? Hiç kafan çalışmıyor senin de!..

Macit Bey — Oğlum iyi de, daha yeni bilgisayar aldıh. Bir sürü kitabın var. Ne var şartlarımızda, kotü mü sanki?

Ömer Berke —Bir sürü kitabım varmış. O kitaplar bir halta yaramıyo! İçlerinde yeni nesil sorular pek yok. İnternetten video izlemekle de olmuyo bu işler. Fizik’ten özel ders almam lazım benim.

Macit Bey — İyi de oğlum, biliyon bir maaşınan…

Ömer Berke —Bana ne senin maaşından baba ya!.. Hiçbir şeyim tam değil ki!.. Valla arkadaşların yanında cep telefonumu çıkarmaya utanıyorum. Onlarınki hep dayfon. Benimki onların yanında çok dandik kalıyor.

Macit Bey —Tamam da oğlum. Daha onun tahsidini yeni bitirdik…(Sofra kurulur. )

Ömer Berke —Çok konuşma baba. Napıyım. Siz de yapmasaydınız beni o zaman.

Kezban Hanım   —Berke doğru söylüyor Macit. Yapmasaydın sen de o zaman!..

Macit Bey —İyi de hanım, ben bu çocuğu tek başıma mı yaptım?

Kezban Hanım   —Valla onu bunu bilmem. Borç harç, çocuğa alacaah istediği telefonu. Yazıh, günah…

Macit Bey —Günah mı?...

Ömer Berke —Günah ya, Peygamberimiz "Çocuhlarınızı bulunduğunuz zamana göre değil, onların yaşayacakları devre göre yetiştirin." diyormuş, deel mi Berke?

Kezban Hanım —Hah, gonuş Berke’m!.. Annen gurban olsun sana!..

Macit Bey —Bi kere onu söyleyen Hz. Muhammed deel, Hz. Ali. Ayrıca bu gonuyunan o sözün…

Kezban Hanım   — Macit, ne fargeder. Ha Hz. Muhammet ha Hz. Ali!  (Hepsi birden ellerini göğüslerine götürerek salat ü selam getirip ellerini yüzlerine sürerler.) O da Peygamberimizin damadı deel mi?

Ömer Berke —Annem doğru söylüyo baba. Devir değişti. Ben onu bunu bilmem. Benim telefonun yeni serisini isterim. Arkadaşların yüzüne bakamaz oldum.

Kezban Hanım   —Alınacah Macit, o gadar!.. Bah, ben yedi yıldır aynı elektrikli süpürgeyi gullanıyom. Millet neler neler alıyor. Şindi yeni robot süpürgeler çıhmış. Gendi gendine süpürüp sona tekrar bulunduğu yere gidip giriyormuş.

Macit Bey —Biz de lise 1’e giden oğlumuz var diyi övünüyoh; ama maşallah bilgisayarda oyun oynarken anası yediriyor yemeğini. Kendi kendine yiyemiyor.

Ömer Berke —Baba, ne kadar cahilsin ya… Biz arkadaşlarla papçi oynarken o anda oyunu bırakamıyorum.

Kezban Hanım   —Evet, bırahamıyor Macit. Hem sana ne ya!.. Yediriyorsam ben yediriyom. Elime mi yapışıyor. Oyunda yanıp rezil mi olsun arhadaşlarına? Gıyamam ben ona. Anasının bitanesi!..(Oğlunu sarılıp öper.)

Macit Bey —İyi tamam, her ne zıkkımsa onun son serisine bahah… Nasıl ödeyecesek…(Yemeğe otururlar.)

Ömer Berke —Anne, yine mi kuru fasulye pilav yaaa!..

Kezban Hanım   —Napıyım oğlum. Baban bonfileler, pirzolalar aldı da ben mi yapmadım?!..

Macit Bey —Hangi parayınan alıyım hanım? Evi ancak geçindiriyom.

Kezban Hanım   —Hangi parayınan alırsan al, napıyım. Berke beğenmiyor. Bir evin bir oğlu, erkek uşağı, canı çekiyor çocuğun. Yemiyor işte senin benim yediğim şeyleri. Gonuşsana Ömer Berke.(Dirseğiyle çocuğa vurur.)

Ömer Berke —Valla annem doğru söylüyor baba. Sebze yemeklerini yiyemiyorum pek. Maça gidicez şimdi, arkadaşlarla sözleştik, illa ki protein almam lazım. Etsiz olmuyor. Baskette turnikeye kalkamıyorum.

Kezban Hanım   —Hah gördün mü, galhamıyor. Benim yavrumun neyi eksik Ayten’nerin sıpasından. Bizimki galhamayacah da hep onnar mı galhacah şeye, (Torununa dönerek) nereye galhıyorlardı?

Ömer Berke —Turnikeye!..

Kezban Hanım   — Hah işte bizimki oraya galhamayacah. Rezil olmaz mı bu çocuk?

Macit Bey —Maaşı alayım da hele.

Kezban Hanım   —Ömer Berkecim, rahmetlik babam nur içinde değel nar içinde yatsın işallah, beni bu Macid’e getirip verdi. Ben bunun ayarı mıydım? Elimi sallasam ellisi, saçımı sallasam tellisiydi. Neyimiş, efendiyimiş. Efendiler götürsün seni inşallah!.. Efendilik garın doyurmuyor bu devirde yavrum; para ilazım, para.  Bah hepimiz ambardaki sıçana bahan kedi gibi ay başını gözler olduh. Ben şimdi sana ne yediriyim, ciğerimi mi kesiyim? Bahıyom, elde yoh avuçta yoh. Ya bana ne dimeli? Herkes bir günde üç dört çeşit eşap dahıyor. Namaz gılarken dahdığı ayrı; terledim diyor, çıharıyor, o ayrı. Hepisi de marha. Onnar benden üstün gadınnar mı? (Ağlamaklı) Benim ilaç için bidene marha eşabım yoh. Utanıyor, yerin dibine giriyom valla. Nilay Allah’dan evlendi de gurtuldu şu sefaletten.

Macit Bey —Gene başlama Kezban, sofranın başında…

Kezban Hanım   —Başlarım, yalan mı, senin gibi sünepe, mıymıntı, çulsuz birine varmasaydım şimdi graliçeler gibi yaşıyordum ben!

Macit Bey —Neyimiz eksik Kezban. Halimize şükredek. Duyannar da hakgaten ele gune muhdaç sanacahlar bizi.

Ömer Berke —Çok pardon, ben bölüyorum anne. Bari gidip dürüm falan alıyım da aç karnımı doyurayım bari. (Annesi koynundan para çıkarır, Ömer Berke’ye biraz para verir.)

Kezban Hanım   —Al oğlum, al da git garnını doyur bari. Valla yavrum, gusura bahma artıh. Ben de evde ne varsa onu bişiriyom.

Ömer Berke —Sağ ol anne. Seni biliyorum ben. Antrenman var. O yüzden bazı ödevler gene yetişmeyecek anne. Masamda. Ablamın telefonuna atarsın;  çözsün de göndersin bi zahmet.

Kezban Hanım —Atarım yavrum, atmam mı? Çözer gönderir. (Kocasına dürtükler, oğlunu göstererk) Şu oğlana bahsana biyol; boylu boslu, aslan gibi maşşallah. Apdesli, namazlı, terbiyeli, saygılı… Daha ne isdiyon nankör herif!..

Macit Bey —Hanım ileri gidiyon!..

Kezban Hanım   —Dur bi dakga, (O anda evden çıkmakta olan Ömer Berke’ye dönerek) Nerde galmışdıh yavrum?

Ömer Berke —Anne, sen “Kraliçeler gibi yaşayacaktım.” dedin en son. Babam da “Neyimiz eksik Kezban, halimize şükredelim.” demişti.

Kezban Hanım   —Hah, orda galmışdıh;  sağ ol evladım. Başgasına varsaydım graliçeler gibi yaşıyordum şimdi. Neyimiz eksikmiş… Şükredelimmiş. Ben zati günde beş öyün Rabbime şükrediyom. Şükrümü sana mı soracam?

Macit Bey —Napıyım Kezban, Allah’a isyan mı edek.

Kezban Hanım   —Onu bunu bilmem. Gidersin, ek iş bulur çalışırsın. Erkek deel misin? Gahve köşelerinde, çay ocahlarında hasdalıklı tavuhlar gibi büzüşüp oturanaca.

Macit Bey —Sayende evde de oturamaz oldum. Tartışmıyah diyi evden gaçıyom, o da suç oldu…

Kezban Hanım   —Suç tabii. Gomşular buzdolabını açıp bahsalar sadaha verirler.

Macit Bey — Gene başlayacan sen, valla ben de çıhıyom; bu lafları ezberledim. Senin ağzına yazıh, benim de gulahlarıma.

Kezban Hanım   —Gaç hemen, gaç… Bana bah, ahşam saat sekizde “Aşk Yahıyor” var. Tek başına izleyemiyom, canım sıhılıyor; guru yemişi de al, en geç saat sekizde evde ol. Duydun mu gulahları dikilesice!..

Macit Bey —Millet aşkdan yanıyor. Benim de marketlerde ciğerim yanıyor Kezban!.. Guru yemişin kilosu…

Kezban Hanım   —Ciğerin ağzından gelsin!.. Çoh gonuşma Macit!.. Gecikme ha!.. Sekizde!..

Macit Bey —Fiyatlar da beni yahıyor diyom!.. Hemi de cayır cayır!..

Kezban Hanım   —Alışın işde, kötü mü? Cehennemde yabancılıh çekmen!..

Macit Bey —Hasbinallah!.. Bugün çekirdek alıyım da başga zaman guru yemişi şeyedek artıh!..

Kezban Hanım   —Yanında da leblebi al bari!.. Sarısından olsun. Beyazı dişimi ağrıdıyor!..

Macit Bey —Dişlerin kerpeteninen sökülsün inşallah!..

Kezban Hanım   —Ne dedin, duyamadım?

Macit Bey —Kerpeten diyom, lazım oldu, gaç gündür bulamıyom. (Söylenerek çıkar.)

(2. sahne biter.)

 

(Sahne 3. Aylar sonrası... Çocuk doğmuştur. Ad konacaktır. Komşular ve hane halkı bir aradalardır.)

Nilay Sude—Anne, kaç gün oldu. Çocuğa doğru dürüst bir isim bulamadık.

Kezban Hanım   —Yavrum doğru söylüyon da didiğimiz isimlerin hiçbirini beğenmedin.

Nilay Sude—Napiyim anne ya, doğru dürüst bir isim söylemediniz ki.

Kezban Hanım — Ben gene bişiyler söyledim. Baban sede Ahmet olsun dedi, başga da bişiy dimedi.

Nilay Sude—Anne kaç kere söyledim, dünyada milyarlarca Ahmet ismi var diye.

Kezban Hanım —Eymen dedim, yok dedin.

Nilay Sude—O ney anne ya, Eymen mi? “Beni yemen” der gibi. Hem ben bir değil iki isim istiyorum. İkisi de modern olmalı, daha önce kullanılmayanlardan. Bu benim çocuğum anne. Anlıyo musun? Kimseye benzememeli, adı bile!..

Kezban Hanım —Hacca’nın söylediği Rüzgâr ismi de guzel, gızım?

Nilay Sude—Olmaaaz, çok var onu koyan!.. Hem Ayten Hanımların torununun adı Poyraz. Tutar, bir de bizden kopya mı çektiniz derler.

Kezban Hanım —O da doğru ya. Tülin Hanım, sen de bişiy söylesene. Gurban olduğum. Kultürlü gadınsın.

Tülin Hanım—Valla bana hiç sormayacaksınız sandım. Ben dersime çalışıp da geldim kızlar. Evet, elhamdülillah hepimiz Müslümanız. Kurandan isim seçip koymak da güzel bişey. Fakat biliyosunuz. Çocuğun geleceği söz konusu. Toplumda saygınlık için isim çok önemli. Ben iki tane güzel isim buldum. Bilmem, beğenir misiniz?

Nilay Sude—Ay Tülin Abla, neden bizi uğraştırıyosun ya, söylesene hemen!..

Tülin Hanım—Bunlardan biri Arjin. Diğeri de Benat.

Nilay Sude—Aaaaaaaa!.. Ya bunlar çok sevimli, çok tatlı isimler. Nerden buldun bunları?..

Tülin Hanım—Benim başka torunlarım olursa diye araştırmıştım. Size gelmeden önce de abdestimi aldım, kıbleye döndüm. Besmele çekerek birkaç ismin içinden bu ikisini çektim.

Kezban Hanım —Allah senden razı olsun Tülin Hanıııım. Çoh sevaba girdin. Oh, çoh şukür. Valla boön bir fuharaya sadaha verecem.

Nilay Sude—Valla öyle anne.  Hemen Kamil’e telefon açayım. Çocuğun kimliğini çıkarsın. Peki Tülin Hanım, Arjin ve Benat ne demek? Anlamları ney? Güzel mi bari?..

Tülin Hanım—“Arjin” Farsça, anlamı “yakıcı volkan ateşi”. “Benat” da Arapça, “ayı gibi güçlü” demek.

Kezban Hanım — Maşşallah, Annamları da pek eyiyimiş. Dimek benim torunum ilerde gızların canını çoh yahacah, Hemi de onun bileeni kimse bukemeyecek. Çoh güzel. Hemen ara Kâmil’i gızım, gaç gündür bebe adsız geziyor. Allah gorusun (tahtaya vurarak) iyi sıhhatte olsunnlar isimsiz bebeklere musallat olur, dirler.

Nilay Sude— Ay korkutma beni anne. (Kulağını çekip tahtaya vurarak)

Tülin Hanım—Kezban Hanım ya, Nilayı bırak ben korktum ayol. Onlar nasıl sözler öyle?.. Tövbe estağfurullah…

Kezban Hanım — Hemen gorhmayın gızım. Bah ben önceden ecük tedbir aldım. Çocuğun yanına Guran’ınan böyüğünden bidene pıçah goydum.

Nilay Sude— Öf, Kamil de telefona bakmıyor ya! Anne, bıçak yeterli olur mu ki. Çok korktum şimdi. (Beşikte yatan bebeğe korkuyla bakarak) Benim yavruma bişey mişey yapmasınlar sonra?

Kezban Hanım —O gadar da gorhma sen, unutdun mu alt gattaki Salih Bey imam deel mi yavrum? Bişey olacah olursa onnara sığınırıh. Bah hemen garşımızda da emniyet binası var zati. Sen şindi yüreeni ferah dut. Hemen Kamil’e ulaşmıya bah.

Nilay Sude— (Eli telefonda) Dur bi dakka; dur, açtı. (Çok heyecanlı) Aloo, Kamil, hayatım. Bebeğe sonunda isimlerini bulduk. Evet evet, Rabbime şükür. Dinle şimdi, hemen kağıt kalem al. Ha, telefona mı yazıyosun? Tamam, söylüyorum. Yazıyo musun? İlk isim “Arjin”, yazdın mı? Yanlış yazma ha, kodluyorum. (Kodlar.) Tamam mı? Diğerini söylüycem şimdi. Yazıyosun değil mi aşkım, hah. Diğer isim de “Benat”. Beni at değil ya, Benat, Benat. Sağır mısın Kamil Allah aşkına ya!.. (Onu da kodlar) Evet Benat. Tamam, hemen çıkar oğlumun kimliğini!.. İş miş anlamam, hemen çıkacak kimlik Kamil!.. Çok önemli. Sana sonra anlatırım. Kapadım, bay. (Diğerlerine dönerek) Ya bu erkekler hep aynı. Ben “Benat” diyorum, o “Seni nereye atayım?” diyor. Ay bu Benat dalga konusu falan olmaz inşallah Tülin Hanım ya.

Tülin Hanım—Tatlım, kadınların bile pek duymadığı, modern isimler bunlar. Bırak dalgayı herkes kıskançlıktan çatlayacak. Bilmeyenler cahilse biz ne yapalım? Onlar da bizim hızımıza alışacaklar elbet. Sen rahat ol…

(3. Sahne biter.)

 

 (Sahne 4. Bu kez aradan beş yıl geçmiştir. Bu sürede Arjin Benat büyür, anaokulu çağına gelir. Anaokuluna yazılan Benat; annesi, anneannesi ve bakıcısına aşırı bağımlı olduğu için anaokuluna pek gitmek istemez. El bebek gül bebek büyütüldüğü için çocuğun sosyal yönü de çok gelişememiştir. Anneannesi her zaman olduğu gibi bu konuda da çocuğun en büyük destekçisi (!) konumundadır. Dede Macit Bey ise, her zamanki gibi onlara söz dinletmekten çok uzaktır.)

Kezban Hanım —(Ağzında bolca tükürükle gerçekten de tükürerek) Tüh Allah seni gahretsin! Boyun bosun devrilsin işallah! Çarpılıp da peygamber devesine dönesice herif!

Macit Bey —İyi de Kezban gene ben ne yapdım, zabahdan beri laf sayıyon bana! Suçumu bile daha demedin.

Kezban Hanım —Napıyım; daha içim ferahlamadı, yüreem soğumadı. Sen niye benim biricik Benat’ıma sahip çıhamıyon? Bi de dedesi olacan!

Macit Bey —Gine mi o gonu?.. Hanım iyi de ben napıyım?.. Çocuhlar anaokulunda birbirleriynen oynarken Benat’ın gözüne top çarpmış. Vurannar da çocuh. Bilerek mi yapmışlar sanki?..

Kezban Hanım —Tabi bilerek yapmışlar! Bahsana çocuğun gözüne! Şalgam gibi mosmor olmuş. Besbelli gısganıyorlar benim ahıllı, zeki torunumu elin sıpaları. Bidene benim torunum. Geçenlerde oğretmeni “Vatizzonneym?” diyi sormuş, gosgoca sınıfdan bir benim çocuh “Ayleymis Benat” dimiş. Yaaaaa!.. Sana sorsam şindi annamını bile bilmen daş gafa!..

Macit Bey —(Torununa sarılarak) Çoh acıyor mu guzum?

Arjin Benat —Çek elini, pis dede! Sen bana vuran o çocukları dövmedin. Seni sevmiyorum ben.

Kezban Hanım —Yaaa, çocuh seni sevmiyor. Helbet sevmez. Seni gören tavuhlar yumurtadan, inekler sütten kesilir. Hele şu surata bah! Meymenetsiz, nursuz herif! Guş gadar yürek yok sende…

Macit Bey —Kezban, gurban oluyum, gaç kere gonuşduh. Top vuran çocuhlar özür dilemişler işte. Oğretmenner abartmayın didiler ya. Gonu çohdan gapandı.

Kezban Hanım —Özür dilemişimiş. (Kalkar aceleyle, mutfaktan oklavayı kaptığı gibi Macit Bey’in kafasına, gözüne, neresi denk gelirse dalar.) Sen de vur Benat, ellerini yirim ben senin; çal şu adama bir iyce!..

Macit Bey —Kezban dur, yapma noluyor. Ne vuruyon bana, delirdin mi? Of anam, gafam, vay gözüm!.. (Bu arada Benat da dedesine ne bulursa fırlatır.)

Kezban Hanım —“Öksküsmi” Macitciğim. Bak senden İngiliççe özür diliyom. Özürünen geçiyormuş ya hanı!..  

Macit Bey —(Ağrıyan yerlerini ovalayarak) Valla Kezban, sen eyice ahlını oynatdın gayrı. Çocuğa kotü örnek oluyon. Oğlan senden saygısızlıh oğreniyor.

Kezban Hanım —Kes sesini. Saygısızlıhmış. Sen çoh saygılısın maşallah. Sen saygılısın da bu yıl bana evlilik yıldönümünde, sevgülüler gününde niye hediye almadın? Ruhsuz, galpsiz adam.

Macit Bey —Hanım niye yalan söylüyon, çiçek almadım mı?

Kezban Hanım —Çiçeğe, otu napıyım. Mal gibi yiyecem mi? Al da başına çal çiçeklerini!.. İnsan ya bir yüzük alır, ya bir küpe. Ya da eve bir eşya ney getirir. Heç mi o gadar hatırım yoh?..

Macit Bey —Kezban yapma Allahını seversen. Sanki yeni evliyik de…

Kezban Hanım —Benim neyim eksik gençlerden. Senin her gahrını çekmedim mi bu zamanaca. Hemi benim yaşımda başımda ne varımış?

Macit Bey —Yaşını söylesem her seferinde gavga çıharıyon. Daha duzağına düşmeyecem senin. Sen gızından gençsin vallaha.

Kezban Hanım —Ha şunu bileydin. Özür dile çabuh Arjin Benat’ımdan da. Çocuğun gözüne bah, şişmiş de gaz yumurtasına dönmüş. Gızım Nilay üzüntüsünden piskoloklara neyim gitti. Senin ruhun bile duymuyor.

Macit Bey —(Çocuğun önünde eğilerek) Özür dilerim guzel torunum. Affet beni. Sana vuran o çocuhları tükana ney giderken ben sıhışdırırım, sen canını hiç sıhma.

Arjin Benat —Onu çok döv dede, tamam mı?

Kezban Hanım —Valla gücücük bebeden dayah yiyip gelirsen heç şaşırmayacam. Hatırlıyon mu Macit, evlendiğimin ilk yılında bana posta goymah için bidene dekme salladın da gerisin geri arha üstü düşüp yere oturduydun ya!.. (Gülerek) Gene o işine dönderme de bunu!..

Macit Bey —Aman Kezban, açma şimdi onnarı. Oldu bitdi. (Çocuğa dönerek) Tamam torunum, ben geriden daş vururum o sıpalara.

Kezban Hanım —Kesin az sonra tükana giderler. Bunnar nası insan, annamıyom ki. Ben gosgoca Berke’yi gondermeye gorhuyom. Onnar beş yaşındaki el gadar bebeyi tükana salıyorlar.

Macit Bey —İyi de ne olacah ki?..

Kezban Hanım —Ne olacağı var mı? Hırhız var, haydut var, sapıh var. Çocuhları kesip kesip boğreklerini satıyorlarımış. Hem barnah gadar çocuh ne annar alışverişden! Başgalarının çocuhları ahşamaca sürtük gibi dışarda gezip ounuyorlar. Bah benim Benat’ım öyle mi? Tertemizce oturur, annannesiynen gider, annanesiynen gelir. Bidenecik torunumu bahıcılara bile guvenmedim de onnarı geri govdum. Neme lazım, çocuğun yabancıynan işi yoh.

Macit Bey —İyi de bu çocuh gaç zamandır sizin yüzünüzden anaokuluna bile alışamadı. Çocugu dışarı hiç salmadınız. Evdeki sahsı çiçekler gibi en fazla balhona çıhıyor. Ne anası ne de sen… Anaohulu hadi neyse de ilkohulda ne yapacah?

Kezban Hanım —Alışır benim yavrum. Bişiy olmaz. Bize çekmiş o. Bah gozune top çarpdı çarpalı evde yapıyor bütün ödevlerini. Torunumunan barabar kesiyoh, yırtıp yapışdırıyoh kaatları neyi. İngiliççeyi de internetten dinniyor. Daha ne lüzüm var! Nilaya da söyledimidi. Anaohulu olmasa da olur diyi.

Macit Bey —İyi de bunun arhadaşları neyi olmayacah mı?

Kezban Hanım —Arhadaşın boynu altında galsın!..  Ahrep sohsun ellerini ayahlarını!.. Hepisi de aynı yamyam gibi. Çocuğun depesine çullanıyorlar, didik didik didiyorlar beynini. Ahbabalar gibi. Gorhuyor benim torunum. Ne etsin, annayışsız adam sen de. Arhadaşa gerek yoh. Teleyzon var, internet var. Canı sıhılırsa onunan ben oynuyom.

Macit Bey —İyi bari asgere de git büyüyünce beraber.

Kezban Hanım —Sana ne!..  İsder giderim,  isder gitmem. Hemi şimdi paralı çıhdı. Bir ay yapana gadar asgeryeye yahın ev bile dutarım. Gine de onun boğazını zefil etmem.

Macit Bey — Allah sana ahıl fikir versin!..  Daha başga da bişiy dimiyom. Ben namaza gidiyom. 

Kezban Hanım —Ahıl en çoh da sana ilazım cücük beyinni herif seni! Bayramlıh ağzımı açdırma şindi benim. Torunumu sevmek, gorumah suç mu şindi?!.. (Torununu kucağına alır, öper, sever. Pencereyi açarak hem evden camiye gitmekte olan Macit Bey’e, hem de yoldan gelip geçenlere boşta kalan elini yumruk yapar, avazı çıktığı kadar haykırır.) Benim torunum gral ulan, var mı daha ötesi; en böyük gral o!..

 

SON