PAS

“Kıymetli hocam hep böyledir. Küçük şeyleri alır, sever, çoğaltır.” Demiş güzel bloğun yazarı Sevde Hanım kardeşimiz. Onun affına sığınarak, benim bu yazıyı yazmama ilham olan sözünü alıntılayarak başlamak istedim. İşte bu söz bana bir öğretmenimle geçen bir anımı hatırlattı yine.

2001 senesiydi sanırım! Yaşımızda ortaya çıkacak ama lise 1. sınıftaydık. O zaman iki öğün olarak yapılan eğitimin öğlen ders başı yapan öğrencileriydik. O gün ilk ders biyoloji idi. Ve ben derse geç kalmıştım. Hem de öyle 5-10 dakika değil. 35 dakika, nerdeyse ders bitiyordu bile... Kapıyı vurup özür dileyip, içeri girip giremeyeceğimi sordum. Öğretmenim, tabiki dedi. Geç kalma sebebimi açıklamak istedim. Çünkü pek huyum değildi geç kalmak. 

Hayvanları çok severim ben özellikle kedileri. O zamanlar da iki heybetli kavağın uzandığı, aslanağzı gül ve leylaklarla mis gibi kokan, dut ağacının şerbetiyle tatlanmış bahçesinin içinde, tahtaları yürüdükçe gıcırdayan ahşap bir evde oturuyorduk. Bu güzel bahçede kediler eksik olmazdı hiç. Ama bir tanesi vardı ki gözbebeğimiz Pamuk! Pamuk hamileydi ve o gün yavruların artık dünyaya gelme zamanıydı. Ben üzerimde okul üniformamla Pamuk yavrularını doğurana kadar başında bekledim. 

Ve sınıfa dönelim yeniden;

Kedim doğurdu da, dedim öğretmenime -biraz mahcup biraz kararsız- bırakıp gelemedim... 
Ve başladım beklemeye öğretmenimin tepkisini. 

-Bu mu mazeretin bunun için mi derse geç kaldın? Ya da en azından;

-Tamam otur. Gibi bir şey bekliyor insan. 

Ama öğretmenim ellerini göğsünde kavuşturdu. Gözlerinin içi parladı. Biraz merak ve yüzüne yayılan tebessümle; 
-Yaa! Gerçekten mi, çok ilginç anlatır mısın biraz bize de? Gerçekten seyrettin mi? Ben daha önce hiç böyle bir şeye şahit olmamıştım!.. 

O an bir rahatlama hissettim ve benim için çok özel ve önemli olan bir olayı öğretmenim ve arkadaşlarımla paylaştım. Derse geç kalmak için geçerli bir sebep değildi ama 15 yaşımdaydım ve öğretmenim beni anlayışla karşılamakla kalmamış, sevincime heyecanıma ortak olmuştu. Ve bunu öyle içten yapmıştı ki, benim yıllar sonra bile düşündükçe içimi ısıtır. Sevdiklerime anlatır, öğretmenimin kulaklarını çınlatırım. Basit bir hadise gibi görünebilir. Ama çok sevdiğim bir şiirinde şöyle der Gülten Akın: “Ah kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya...” 

Ve işte bu incelikler fark yaratabilmenin hayattaki ifade şeklidir bana göre...

İşte benim biyoloji öğretmenim sevgili Hayati YAMAN “küçük şeyleri alır, sever, çoğaltır.” 

Bu yazımın adını Pas koydum. Çünkü yıllar var ki kağıdı kalemi almadım elime. İçimi, aklımı, fikrimi dökmedim mürekkeple. Çok sevdiğim meşgalemi kaldırmıştım yüreğimin tavan arasına. Haliyle paslandı orada. Şimdi uzun zaman sonra Hayati Hocam yeniden dokundu bana. “Kendine güvenini topla ve çiziktir bir şeyler” dedi. Acaba kurtarabilir miydim kalbimle dilim arasındaki yolu bu pastan? 

Velhasıl çok heyecanlandım. O gece uykuya zor daldım ve sabahında işte bunlar döküldü kalemimden. Okurlar kusura bakmasın. Cümlelerim biraz rutubet biraz naftalin kokabilir. Ama ben onları çıkardım gün yüzüne havalandırmaya. İnşallah bahar kokuları yerleşir sözcüklerimin arasına. 

Birilerinin durup ince şeyleri anlaması ne de güzel şey. 

Çoğalması dileğiyle...

Çoğaltabilmek dileğiyle...

Mine CELLEK GÜNAY