SÖZ

Ben süslü cümleler kuramam. Yazdıklarım edebiyatın hangi türüne girer onu da bilemem. İçimden ne gelirse, sizinle paylaşmaktır derdim.

Benden önce duygularını harika bir şekilde anlatan yazıların yazarı arkadaşlarıma imrendim ama onları asla kıskanmadım. Bilakis, "Haydi Kemal, sen de yazdıklarını birileri ile paylaş, saklama duygularını içinde." Dedim ve içimde kaldıkça yazılarım hep gölgede kalacaktı onları güneşe çıkarmak istedim bu gün...

Yine hemen kendime seslendim ve "Kemal insanlara bak. İnsanlar, para kazanmak dahil, her işte genellikle kendi vasatlarını, başkalarının başarısızlığı karşısında başarı gibi sunarak yükseliyor! Bir de sadece kendisini baz alarak, kimseyi rakip görmeyerek, kendi vasatını her alanda yükselterek başarmaya çalışan azınlık bir gurup var."

"İşte sen, bu azınlık gruptan ol Kemal!" Dedim ve gücümü toplayıp, sadece kendi içimden geldiği gibi duygularımı sizinle paylaşmak istedim.

Eğitim hayatımda, Atatürk'ün adının "Mustafa Kemal" hikayesi beni o kadar etkiledi ki, hep neyi bekledim biliyor musunuz?
Acaba -Kemal- isimli bir öğretmenim olur da, bana da "İsimlerimiz karışmasın evlat, senin adın bundan sonra
-Mustafa Kemal- olsun." der mi? Diye bir hayat hikayem olsunu...

Ama olmadı. Fakat bu imkanı bize sunan, bloğunun kapılarını bize açan değerli öğretmenim Hayati Yaman'a nasıl teşekkür etmeyeyim. Ben de dediğim gibi içimdeki gizli gücü keşfetmiştim. Ve onun gün yüzüne çıkmasını istiyordum.

Bu vesileyle arkadaşlarımı kıskanmıyorum, ama onlara imreniyorum. Onları kendi kulvarlarında çok başarılı buluyorum. Ben de kendime göre bir kulvar belirleyip, hedeflerime doğru, sadece kendimle yarışarak ilerlemek istiyorum.

Bazen şiir yazmak geçiyor içimden, bakıyorum sanki şairler, söylenmesi gereken her sözü söylemiş, bana hiç bir şey bırakmamış gibi geliyor. Bazen kısa da olsa, bir yazı kaleme alıyorum, bakıyorum bir yazar veya düşünür onun benzerini söylemiş. Kemal, sana yine söz kalmamış diyorum. İçime bir hüzün ve efkar düşüyor. Fakat sonra da diyorum ki, son  insan tükenene dek söz bitmez. Elbet bir gün  birilerinin ve benim dile getirmem gereken sözleri söyleriz biz. Demek ki zamanı değil, diyordum. Şimdi ise bu zamanı bir fırsat olarak görmek istiyorum...

Şunu da görebiliyorum ki; yazılan şiirler ve metinler, aşkla yazılmamışsa eğer, sitem ediyorlar gibi geliyor bana. Sanki kendilerini yarım hissediyorlar gibi utangaç duruyor cümleler. Umarım aşk için yazmaktansa, aşkla yazmak da bana düşer...

Bunun için de olayın bam telini kavramıştım sanki...
Hani beni çok etkileyen Mustafa Kemal isminin hikayesi var ya... Orada yatıyormuş, meğerse benim ilerlemem!
Çünkü yazmak için okumak ve sürekli okumak gerekiyormuş! Mustafa Kemal Atatürk, cephede dahi kitap okumuş ve hayatı boyunca okuduğu kitap sayısı 3997 iken, yazdığı kitap sayısı ise 9 muş. Yani bir kum eleğinde 5 ton çakıllı kumu eleyip, 1 ton ince kum elde etmek gibi bir şey...

İşte demiş ya Atamız:
"Beni anmak, fikirlerimi anlamak ve hayata geçirmekle mümkündür."
Ben de kuru kuruya bir özenti ile mesafe kat edemeyeceğimizi ve kuluçkaya yatan bir tavuğun bekleyişi gibi zamanı beklemekle, ürün veremeyeceğimizi anlamış bulunmaktayım...

Artık kendimi sizin huzurunuzda şartlandırıyor ve size SÖZ veriyorum ki;
İyi yazmak için iyi yaşayacağım. İyi yaşamak için ise her şartta okuyacağım.
Nihayetinde de yazacağım...

Kemal Yücel