GÖLGEYE DEĞİL IŞIĞA BAK

Hayat dediğimiz şey, sadece hatalardan ibaret değil aslında. İnsan bazen yanılır, düşer, yanlış yapar. Ama önemli olan, o yanlışlardan ders çıkarıp aynı yere bir daha takılmamaktır. Ben de bu zamana kadar hatalar yaptım, kimi büyük, kimi küçük… Ama hepsinden sonra daha dikkatli olmayı, daha özenli yaşamayı öğrendim.

Fakat şunu fark ettim: Bazen geçmişteki hataları telafi etsem bile, sanki elimde büyüteç varmış gibi, en küçük açığımın bulunmasını bekleyen gözler var etrafımda. Sanki tek amaç, “Bak işte, yine yanlış yaptın” diyebilmekmiş gibi. Bu, insana yük oluyor. Çünkü insan hata yaparak büyür, olgunlaşır. Ama sürekli eleştirilmek, sanki hiç değişmemişim gibi yargılanmak, insanı yıpratıyor.

Psikolojik olarak da hayatın içinde de bu tavır, destekten çok köstek oluyor. Çünkü güven duygusu, sevgi ve anlayışla büyür. İnsan, kendini ifade edebildiği yerde daha doğruyu bulur. Ama sürekli bir kusur arayışı, en güçlü bağı bile zayıflatır.

Belki de en çok ihtiyacımız olan şey, hataya değil çabaya odaklanmak… Yanlışa değil değişime bakabilmek. Çünkü insan, her gün aynı kalmaz. Değişir, olgunlaşır, farklı bakmayı öğrenir. Ben de bugün, dünkü ben değilim. Daha temkinli, daha bilinçli ve daha sabırlıyım. Fakat bazen insanın değişimini görmek yerine, geçmişteki gölgesine bakmayı seçenler olur. Onlar için ne kadar yol alsan da hep eski yerinde kalmışsındır.

Oysa hayat, başkalarının hatalarını saymakla değil, kendi sevgini çoğaltmakla güzelleşir. Birini sürekli kusurlarıyla görmek, aslında kendi kalbini de daraltır. Çünkü büyüteçle bakılan her küçük detay, zamanla kalplerin arasına mesafe koyar.

Belki de en çok ihtiyacımız olan şey, kusur değil gayret aramak… Hatayı değil değişimi fark etmek… Çünkü insan, gerçekten anlaşılmadığında susar, ama sevildiğinde konuşur. Ve bazen, bir bakış bile yıllarca hatırlanır.

 

Feyza Zeynep Tural