Ruhunu Benimsemeyen İnsan, Kendi Potansiyelini Yitirir!

İnsan, yaratılış amacı inançlara göre değişen, akıl ve irade sahibi bir varlık...

Genellikle böyle tanımlanır, değil mi?

Belki çoğu kişi için böyledir ama benim için insanın tanımı çok daha farklı. Aslında tamamen değil, sadece kendime özgü bir bakış açısı.

Peki, ben insanı nasıl tanımlıyorum?

Bence "İnsan, akıl ve irade sahibi bir varlıktır ve kendi içinde ruhunu benimseyenler ile benimseyemeyenler olarak ikiye ayrılır."

Öncelikle ruhunu benimseyen bireylerden söz edelim. Genellikle bu kişilerde büyük bir sıkıntı görmeyiz. Burada dikkat edilmesi gereken nokta, "sıkıntıları yok" demiyorum, "görmüyoruz" diyorum. Çünkü sıkıntının görünmemesi, onun hiç var olmadığı anlamına gelmez. Ruhunu benimseyen kişiler, stres ve psikolojik zorlukları izole edebilirler.

Ancak bir de ruhunu benimsemek isteyen ama bunu başaramayanlar vardır. Ya da benimsemeye çalıştığını düşünüp kendi gerçekliğiyle yüzleşemeyenler...

Herkes göründüğü gibi mi?

Toplumun genel algısıyla yorum yaparsak, maddi durumu iyi olan ya da meslek sahibi kişiler mutlu ve huzurlu gözükür. Ama bu sadece dışarıdan görünen kısmıdır. Hepimiz bunun farkındayız fakat ruhumuz bunu gerçekten kabul edebiliyor mu?

Kaç kişi iç sesine bu soruyu sormuştur ki?

Belki beş, belki on kişi... ama daha fazla olduğunu sanmıyorum.

İşte, tüm mesele burada!

Ruhunu benimsemeyen insanlar, kendilerinde herhangi bir aidiyet hissetmez, büyük şeyler başarabileceklerine inanmazlar.

“Ben ruhumu benimseyememişim!" Diyerek içsel bir reddediş yaşarlar. Oysa bilmezler ki bu his, onların kendi iç dünyalarıyla bir sınavıdır. Önemli olan bu sınavı kaybetmemektir.

Fark edenler savaşır, çabalar, gayret gösterir, farkındalık yaratır.

Fark edemeyenler ise ruhlarının onları reddettiğini sanarak sürekli aşağı çekilir.

Halbuki çıkış yolu bellidir:

Çaba, gayret ve inanç.

İnsan kolay olanı seçmeye meyillidir. Kolay yolu seçmek, yalnızca gerilemeye sebep olur. Ancak kendini geliştirmek, farkındalığını kazanmak, ruhunu benimsemek zahmet ister.

Sonuç olarak:

Ruhunu benimseyen kişi düşünür, sorgular, varlığını anlamlandırır ve acıya rağmen ilerler...

Ruhunu benimsemeyen kişi ise düşünmekten kaçınır, varlık amacını sorgulamaz ve potansiyelini kaybederek kendini sorumsuzluğa mahkûm eder...

İkincisi ne acı bir son!

  

Sıla Sungur