ÖLÜMLER SAVAŞLA OLMASIN!

Ölüm.

Hayatım boyunca "ölüm" kavramının soğuk yüzünden hep korktum. Neden bilmiyorum ama hem de çok korktum?!

Belki yakınımdaki insanları kaybedişimdendi, belki de soğuğu oldum olası sevmeyişimden!

Ölümün sıcak yüzü var mıdır? Varsa, belki de onu kavrayamamış olmamdandı korkum. Ama sıcak yüzü varsa da onu silah, bomba, savaş ısıtmamalıydı! Bunu çok iyi biliyor ve anlıyordum...

Savaş.

Savaşlar niye var ki? Hiç olmasa, olmaz mıydı hayat?  Neyin savaşını veriyor insanlar? Uzay ve teknoloji çağındayız, uydu görüntüleriyle Dünya'nın küçücük bir yer olduğunu adımız gibi biliyor, evimiz gibi her köşesini tanıyorduk oysa!

Değer miydi bu küçücük dünyamızın odalarını ateş çemberine çevirmeye?

"Neden böyle bir yazı yazdığımı merak ediyorsunuzdur." Demeye dilim varmıyor! Dünyanın sıcak gündemi, neredeyse tüm insanlığı dondurmuş gibi. Zinde güçlerin gıkı çıkmıyor, bilmiyorum ne zaman çözülecek buz kalıpları? Sıcak, sımsıcak savaş ateşinin donduruculuğuna da tanık olduk küçük yaşımızda! Utanması gerekenler uyanmıyor, o utanç da biz küçüklere kaldı! Daha küçükler, minikler, bebekler ölürken biraz büyük bizlere bu utanç ağır gelmese gerek! 

Uzun zamandır düşünüyordum savaşları, ölümleri, masum insanların toplu yok edilişlerini. Bunları asla hak etmediklerini...

Son zamanlarda Filistin'de yaşanan bu tatsız olaylar, yazmamı boynuma borç eyledi. Günlerdir ağlıyorum. Görüntülere yürek dayanmıyor.

İnanmayabilirsiniz, hatta "Abartma, o kadar da değil." dediğinizi duyar gibiyim! O size kalmış. Ama ben bu gerçekliğimle yüzleşmek bile istemiyorum.

Bazen düşünüyorum da, ben buradan o katliamlara katlanamazken, o ateş çemberinin içindeki masum insanlar nasıl katlanıyor? Bunu da bir türlü aklım almıyor!

Annesini kaybetmiş binlerce çocuk mu ararsın? Gözlerinin önünde çocuklarını, hatta tüm sevdiklerini kaybetmiş onlarca kadın mı? Savaş çocuk işi mi? Yoksa kadın işi mi? Hangi savaş kararının altında onların imzası var?

Sosyal medyada, haberlerde çoğu çocuk ve kadın, hep sivil, masum insanların öldürüldüğüne şahit oluyoruz. Elimden ne geliyor ki, savaşı durdurmak adına? Maalesef ki hiçbir şey gelmiyor! Ağlamaktan ve dua etmekten başka bir halt yapamıyorum. İşte elimden hiç bir şey gelmemesinin utancıyla ağlıyorum. Çok üzgünüm...

İnsanlarda zerre merhamet kalmamış. Hastane bombalamak nedir ya? Bu hangi vicdana sığar Allah aşkına? Kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz? Ben, gerçekten bu vahşeti yaşatanlarla birlikte insan kimliğimle anılmaktan utanıyorum. Ya onlara insan denmesin artık ya da vicdanı kararmamış insanlara başka bir isim bulalım.

Küçücük ya küçücük, bir lokmacık! Bebekler ya ölüyor ya da annesiz ve babasız kalıyor. Azıcık merhameti olan yapmaz diyeceğim fakat görüyorum ki o evreyi çoktan geçmişler.

Artık birilerinin bu işe bir son vermesi gerekiyor. Aksi takdirde ezilen, yıpranan, yok sayılan, en önemlisi ölen ve yok edilen hep masumlar oluyor. 

Eğer gerçekten merhametimiz ve vicdanımız varsa artık bu işe bir el atılmalı!..

Ben artık insanların "Acaba ölecek miyim?" korkusuyla yaşamasını istemiyorum. Daha fazla yürek yanmasın. Daha fazla can çekişilmesin. Bu işe bir son verilsin artık yeter!..

Ölüm bir son değildir ama öldürmek bir sondur. Tabi ki hayatımızda kaybettiklerimiz olacak ama bu, savaşla ve insan tarafından katledilerek olmasın. Allah tarafından biçilen ömrümüzün normal son bulmasıyla olsun...

İliklerime kadar bu acıyı hissedebiliyorum ve hissetmeye de devam edeceğim. Bir insan olarak bu yaşananlara ses çıkarmamız gerekiyor. Hz. Ali'nin de dediği gibi "Bir zulmü engelleyemiyorsak en azından onu herkese duyurmamız gerekiyor."

Bu, bir "İnsanlık" görevidir. Ama buna rağmen tek bir çıt çıkarmayan insana, insan denilir mi onu da sizin takdirinize bırakıyorum?..

Daha fazla yazmanın bir anlamı olmadığını düşünüyor ve cümlelerimi burada sonlandırıyorum.

 

Umuyorum ki beni çok iyi anladınız...

 

 

Hanife ELİBOL